Klip en klaar

Goed dat er sociaal wetenschappelijk onderzoek is. Dankzij Wimar Bolhuis, bestuurskundige en econoom, pas gepromoveerd in Leiden, weten we nu dat politici tijdens elke verkiezingscampagne beloven dat zij de lasten verlagen, maar dat de beloofde lastenverlichting na elke kabinetsformatie stelselmatig lager uitvalt.

Verder komt Merijn Oudenampsen, socioloog en politicoloog in zijn boek De conservatieve revolte tot de conclusie, dat middenpartijen al in de jaren negentig de weg hebben geplaveid voor rechts populisme en ook dat ‘mainstream rechts’ later een deel van zijn politieke agenda heeft kunnen verwezenlijken dankzij de electorale successen van populistisch radicaal-rechts.

Met die inzichten in het achterhoofd, begrijpen we beter waarom het CDA en de VVD zich plotseling bezorgd maken over de extra lasten die op de burgers afkomen vanwege de energietransitie in het zicht van de Statenverkiezingen volgend jaar maart. Zij trappen op de rem, waardoor het Klimaatakkoord, dat dit najaar gesloten zou worden, nog even moet wachten. Na de verkiezingen kan er weer gesproken worden over het vermaatschappelijken van de kosten van de energietransitie en zal de kiezer vermoedelijk via een hogere energierekening door de zure appel heen moeten bijten. Intussen tikt de klok door. Dat is zonde, want er is niet veel tijd meer is om de doelstellingen van 2030 (halvering van de CO2-uitstoot) en 2050 (netto geen uitstoot van broeikasgassen) te halen.